Knagend gemis…..

En toch, hoe zeer ik van de stad hou, er knaagt iets aan me. Steeds meer. Wat heeft Rotterdam niet wat ik elders wel aantref? Soms voel ik gemis in mijn stad. Het culturele leven hapert in Rotterdam waar het de beeldende kunst betreft. Een gemis aan vermogen om dingen verder te brengen dan ze zijn, of kritischer gesteld, zouden kunnen zijn. Het gevoel van een zesde versnelling, een overtreffende trap. Mogelijk dat mijn gevoel van gemis gevoed en wellicht versterkt wordt door mijn eigen ontwikkeling: van buitenstaander, toeschouwer tot speler in het culturele leven.

Rotterdam kunstenaarsstad

De ontwikkeling die de stad heeft doorgemaakt heeft kunstenaars nooit weerhouden zich in Rotterdam te blijven vestigen. De stad bood en biedt steeds voldoende ruimte voor initiatief op onontgonnen plaatsen: vruchtbare akkers, waar buiten het oog van de burgerij en het toeziende oog van vadertje staat dingen kunnen gebeuren en ontstaan. Rauw, soms anarchistisch, autarkisch…Ingredienten voor een bloeiend cultureel klimaat. Het heeft aansprekend gedachtegoed en werken voortgebracht en nog steeds. Een zelfstartend proces en aanjager van een in potentie sterk cultureel klimaat. Het komt van ver, als een wijnrank die diep in schrale grond tast om de ware smaken boven te krijgen. Wat dat betreft hoeft Rotterdam zich niet meer te bewijzen. Vinas Viejas.

Rauw maar opperbest

Nog steeds kent Rotterdam vele rafelranden. Stukjes stad die braak liggen, waar een heel eigen leven is ontstaan. Soms percelen die in handen zijn van speculanten en voorlopig aan hun lot zijn overgelaten. Wereldjes op zich zoals alleen Lara Alamarcegui ze kan bloot leggen. Rotterdam is er de stad naar. Op haar best bouwt Rotterdam voort aan de creatie van fraaie plekken op rauwe stekken. Appartementen met uitzicht op de Schie bijvoorbeeld. De Aelbrechtskade, een plek die van zichzelf niet bepaald top notch is, maar wel charme kent. Een binnenvaartschip dat haast geruisloos langs de woonkamerramen voorbij trekt. Rotterdam weet er steeds meer te ontdekken. In die zin ontpopt de stad zichzelf en heeft het water haast een magische werking, eindelijk omarmd. Stad met het gezicht naar de Maas. Een stad met karakter!

USA?

Rotterdam ben ik steeds meer gaan zien als een Amerikaanse stad. Modern, soms inwisselbaar, met brede wegen toegankelijk, functioneel zich pas prijsgevend als je de stad echt wil leren kennen. Not love at first sight. Maar, staande op het hoofd van Katendrecht geeft Rotterdam een sensationele grootstedelijke ervaring. Nog weidser dan een groothoeklens of fisheye aankan, ontvouwt Rotterdam zich als stad van internationale allure.

Go West! Zo heet het al enige tijd in Rotterdam. Ook ik maakte de stap. Het Scheepvaartkwartier had zich in tien jaar tijd ontrafeld tot bon ton. In West trof ik nog tot kantoren verworden grootse stadspanden. De Gemeente onderstreept haar beleid met de aanleg van een deugdelijke infrastuctuur, geeft impulsen aan ondernemers, stimuleert bewoners en winkeliers hun gevels terug te brengen naar een staat zoals ze door de bedenkers bedoeld waren. Weg met het trespa! De middenstand komt weer terug, met een nieuw elan en invloeden uit alle werelddelen. Zoals een havenstad ook betaamt. Kluspanden blijken aantrekkelijk voor jongelui, die op hun beurt de wijken versterken. Een eigentijdse vorm van gebiedsontwikkeling. Goed beleid.