En toch, hoe zeer ik van de stad hou, er knaagt iets aan me. Steeds meer. Wat heeft Rotterdam niet wat ik elders wel aantref? Soms voel ik gemis in mijn stad. Het culturele leven hapert in Rotterdam waar het de beeldende kunst betreft. Een gemis aan vermogen om dingen verder te brengen dan ze zijn, of kritischer gesteld, zouden kunnen zijn. Het gevoel van een zesde versnelling, een overtreffende trap. Mogelijk dat mijn gevoel van gemis gevoed en wellicht versterkt wordt door mijn eigen ontwikkeling: van buitenstaander, toeschouwer tot speler in het culturele leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten