Na enkele weken van absentie ben ik altijd weer verwachtingsvol van mijn stad. What’s new? Ik tref een stad in rust, zomerse rust. Iedereen is of lijkt met vakantie. De bouw ligt stil, maar nieuwe hoogbouw is als groene scheuten bamboe uit de grond geschoten. Living City op de Kop van Zuid krijgt vorm, Hoboken raakt condensed en de contouren van CS worden zichtbaar. Het NAI is met houten flonders plots heel toegankelijk en de blunderput straalt eindelijk, verlost van malaise.
Het is schrikken en slikken als ik door de Witte de With rij: ‘Te koop’ op de ramen van MKgalerie. Het leven raast voort met een kolkende vaart, hoe rustig Rotterdam nu ook aanvoelt. Straks zit er een horecatent en zijn alle sporen gewist. Ik heb er moeite mee, maar weet dat het niet anders is. Stilstand bestaat niet. Terug kan niet meer.
Weekend. Tijd voor patronen te voet.
Bij Donner komen de kunstboeken en cd’s steeds meer in de verdrukking. Tussen Van Leest en mij zal nooit warmte ontstaan. Toch kan ik scoren: Derek Trucks & Susan Tedeschi hebben als echtelieden de handen vruchtbaar ineen geslagen. Bill Frisell maakte nieuw materiaal dat mijn interesse heeft. Brian Eno daalt ook neer in de winkelwagen.
Iris Cornelis straalt energie. Een nieuwe generatie galeriehouders is in korte tijd opgestaan in Rotterdam. Nieuw bloed, nieuw elan, nieuwe ideeen in een onzeker economisch tijdsgewricht. Petje af. Iris heeft met Noah van Dongen een fraaie keuze gemaakt uit de afstudeerders van Willem de Kooning. Verrassend en verfrissend werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten